“Biz iki in­sa­nız, ama yo­lu­muz bir­dir.”

Seyyid Muhammed Saki Elhüseyni hazretleri naklediyor:

Gavs Sey­yid Ab­dül­ha­kim haz­ret­le­ri­ ilim tah­sil eder­ken şöy­le gü­zel bir olay ol­muş.

Bir gün Haz­ret (k.s) bir kış gü­nü ca­mi­ye git­miş, Gavs haz­ret­le­ri de pe­şin­den git­miş. Gavs haz­ret­le­ri, kar­da gi­der­ken, Haz­ret’in da­ha ön­ce bas­tı­ğı iz­le­ri­ne ba­sa­rak ca­mi­ye git­miş. İçin­den de,

“İn­şal­lah ben Haz­ret’in izin­den gi­de­ce­ğim, dün­ya­da izin­den gi­de­yim, bel­ki Al­lah Te­âlâ âhi­ret­te de izin­den ayır­maz bi­zi” di­ye dü­şün­müş.

Bu­nun için te­fek­kür çok önem­li, akıl çok önem­li. İn­san ba­zan bir an­lık bir ha­re­ket­le, dav­ra­nış­la, dü­şün­cey­le çok şey­ler ka­za­na­bi­li­yor. Mâ­ne­vi­yat yo­lun­da az bir te­fek­kür­le çok şey ka­za­na­bi­li­riz.

Bu şe­kil­de Haz­ret’le Gavs haz­ret­le­ri ca­mi­ye gi­rip ca­mi­de sün­net­le­ri­ni kıl­mış­lar. O ara­da ca­mi­nin ho­ca­sı da gel­miş. Ca­mi­de iki ki­şi gö­rün­ce şa­şır­mış ve Haz­ret’e, “Kur­ban, siz içe­ri­de iki ki­şi­si­niz, dı­şa­rı­da ise bir ayak izi var, bu na­sıl olu­yor?” di­ye sor­muş, Haz­ret de, “Evet, biz iki in­sa­nız, ama yo­lu­muz bir­dir” bu­yur­muş.

Gö­rül­dü­ğü gi­bi bu bü­yük in­san­lar da­ha kü­çük iken yol­la­rı­nı tam seç­miş­ler, gi­de­cek­le­ri izi iyi be­lir­le­miş­ler ve o yol­da git­me­ye gay­ret et­miş­ler.

Kaynak: Hayat Dengemiz